Jak ktoś decyduje się na medycynę, to wybiera bycie wiecznym studentem. Nie chodzi tylko o postęp nauki i wiążącą się z nim konieczność czytania żeby być na bierząco, ale również o niezliczone i… nigdy niekończące się egzaminy!

W zeszłym tygodniu dostałam wyniki mojego już ostatniego egzaminu lekarskiego – Step 3 USMLE.

Pierwszy zdawałam po drugim roku szkoły medycznej, drugi na czwartym roku ; bez nich nie mogłabym ukończyć szkoły... ani rozpocząć rezydentury. Ostatni etap zdaje się już po ukończeniu szkoły medycznej w czasie stażu, albo zaraz po. To taki odpowiednik polskiego LEPu/ LEKu. Ja się zda ten egzamin i kończy pomyślnie staż, to można legalnie praktykować medycynę.

Jeszcze tylko kupa roboty papierkowej dzieli mnie od posiadania licencji lekarskiej :).

W dawnych czasach można było zaprzestać dalszej edukacji i po prostu być lekarzem ogólnym. Ale w dzisiejszych czasach lekarz bez specjalizacji by się raczej nie sparwdził – nawet w najbardziej nieucywilizowanych regionach Ameryki. No ale nie ma co gdybać, bo ja nie widzę siebie poza chirurgią…

Tak więc LEP z głowy – i dzięki Bogu, bo nie wyobrażam sobie ponownego siedzenia przed komputerem przez dwie ośmiogodzinne sesje. I kolejnego wydatku - i to nie byle jakiego (koszt egzaminu to prawie $800!).

No ale nie koniec z egzaminami. Czas na powtórkę do ABSITE – doroczny egzamin dla rezydentów chirurgii. Egzamin zdaje się co roku pod koniec stycznia, głównie żeby ocenić własny postęp, trochę żeby obiektywnie móc ocenić i porównać programy chirurgiczne, no i w końcu żeby móc jakoś pogrupować kandydatów na drugi stopień specjalizacji. 

Już nawet jak skończę chirurgię to będę musiała borykać się z testami - przynajmiej raz na 10 lat żeby odnowić licencję lekarską. 

Ale i tak kocham to co robię.

_______________________________________________________

When one chooses a career in medicine, they sign up for being a student forever. It's not only because of necessity to read to keep up with ever changing science; they have to accept multiple and endless examinations.

Last week I got back results of my last USMLE exam - Step 3.

I took the 1st one during my first year of medical school, the 2nd one during my fourth year; without these scores I wound't be able to graduate or match into my residency for that matter. The last Step is taken after medical school graduation during the intern year, or shortly after. Once Step 3 is passed, once can legally practice medicine on their own.

I'm only steps away (and tons of paperwork) from getting my personal doctor license :). 

In the old days one could stop their career advancement at this stage and become a general practitioner. But in today "DNAge" a physician without a specialty training would not be competitive - even in some remote, secluded and underserved area of Wyoming :) But I guess it doesn't really matter, since I can't see myself doing anything else but surgery.

So my STEPs are done - and thank God! I can't imagine myself again spending almost $800 for this exam and sitting two long days in front of a computer in a testing center.  

But it's not the end of exams. It's time to start reviewing for the ABSITE - yearly exam for surgical residents that is administered late in January. The main purpose of the exam is "self assessment" and to have an objective measure of each program in comparison to other residencies cross the country; but it can also help (or not) to match into surgical subspeciality training.

Even when I'm finally done with my residency, I'll have to take tests every now and then... at least once every 10 years to maintain my board certification. 

Despite all that, I still love my job!

Dawno nie było o medycnie… pomysłów mam dużo, ale czasu nigdy nie wystarcza.

  

Drugi rok rezydentury, przynajmniej w przypadku chirurii jest zdecydowanie bardziej forsujący i wymagający niż staż (w dyscyplinach niechirurgicznych po stażu już zazwyczaj jest z górki). Godziny pracy są dłuższe niż na pierwszym roku; teraz według przepisów możemy brać dyżury 24 godzinne (na pierwszym roku maksymalna zmiana nie mogła przekraczać 16!), no i mamy coraz więcej odpowiedzialności… nie tylko za własnych pacjentów, ale czasem trzeba pomóc podejmować decyzje nowym pierwszo-roczniakom.

Jeśli chodzi o wiedzę medyczną, głownym celem pierwszego roku było opanowanie “normalnej fizjologii” pacjentów, którzy mają rutynowe zabiegi i nauczyć się z łatwością rozpoznawać i rozwiązywać najczęstsze pooperacyjne komplikacje, oraz wiedzieć jak  nie dopuścić żeby błahy problem zamienił się w medyczną katastrofę.  Założenie jest że po pierwszym roku każdy zna patofizjologię przepuchliny, zapalenia wyrostka robaczkowego, woreczka żółciowego, i wie jak postępować w przypadku prostych problemów jak kontrola poooperacyjnego bólu, czy niewydolnośći układu moczowego oraz potrafi rozpoznać kiedy wszystko się wali i pali i czas najwyższy powiadomić lekarza prowadzącego i wezwać pomoc!

I tutaj ja wkraczam do akcji. Bo drugi rok skupia się na pacjentach w stanie krytycznym, chirurgii urazowej (traumatycznej) oraz tajnikach intenswynej terapii. Według mojego grafiku 14 tygdonii w tym roku spędzę na odziale intensywnej opieki chirurgicznej, 7 tygodni na urazówce (w dodatku do 2-3 dyżurów weekendowych w miesiącu an urazówce). Jakby nie patrzeć, połowę mojego drugiego roku spędzę z pacjentami którzy są ledwo żywi i będę musiała trzymać ich przy życiu na przekór wszystkiemu.

Właśnie rozpoczęłam szósty tydzień dyżurów nocnych na intensywnej opiece chirurgicznej (dzięki Bogu nie szósty tydzień z rzędu J). Pierwsze 3-4 noce były przerażające.  No bo jak tu się nie bać  kiedy jestem sama na oddziale z około 20-30 pacjentami… niektórzy tak chorzy że aż trudno uwierzyć i ogarnąć. Jest jeden lekarz prowadzący w szpitalu, ale często na sali operacyjnej z jakimś nagłym przypadkiem. 

Pierwszy raz gdy miałam pacjęta z nagłym ustaniem krążenia… wzięłam głęboki oddech i kierowałam resuscytacją… nawet nie musiałam korzystać z pomocy mojej ściągi kieszonkowej z dawkami leków. Ale jak już przywróciliśmy temu pacjentowi spotnaniczne krążenie i ogrom sytuacji do mnie dotarł, to nogi się pode mną ugięły i oblałam się zimnym potem. Zadziwiające że sama nie potrzebowałam resucitacji oddechowej.

Kolejne przpadki nie były już aż tak drastyczne… ale nogi z waty i tak miewam od czasu do czasu – szczególnie przy samodzielnych wkłuciach centralnych. Już sama nie wiem ile ich zrobiłam – na pewno ponad 20, może nawet ponad 30… ale i tak przerażają mnie niesamowicie.

Tymczasem cieszę się że weekend dziękczynny się skończył i może kilka spokojnych nocy nastanie… bo w samo święto dziękczynienia mieliśmy sześciu pacjentów z ranami postrzałowymi (chociaż byłam święcie przekonana że wypadki drogowe byłyby większym problemem).

___________________________________________________

It’s been a while since I last wrote about medical stuff. I have ideas, just not enough time to share them here.

The 2^nd year of residency, at least in surgery, is much harder and demanding than intern year (in non-surgical specialties after the inter year it’s definitely “down the hill”). I work longer hours; according to the rules now I’m allowed to work 24-hour shifts (while as an intern I was not supposed to work longer than 16 hours), and now I have more responsibilities… no only for my own patients, but also every now and then I have to step up and help new interns in managing their tasks.

When it comes to medical knowledge, the main purpose of the first year was to learn “normal physiology” and know how to take care of patients undergoing routine surgeries. An intern has to be able to recognize and deal with common post-operative complications and prevent them from turning into medical disasters. It’s assumed that having finished their internship, residents know patho-physiology of appendicitis, gall bladder infection and are well versed in management of postoperative pain, decreased urine output and are able to recognize that things are going south and when it’s time to escalate, notify the attending and ask for help.

And this is where I, in my new role, come into the picture. The second year of residency concentrates on critically ill patients, trauma surgery and secrets of intensive medical/ surgical care. According to my schedule this year I’m going to spend 14 weeks in STICU (surgery/trauma intensive care unit), 7 weeks on trauma surgery (in addition to 2-3 weekend calls per month on trauma). The count is easy… almost half of my second year I’m going to spend taking care of extremely sick people who try to die on my every minute.

I’ve just started my 6^th week of night shifts in STICU (thank God it’s not 6^th week in a row J). First 3-4 nights were scary like hell. But I would have to be crazy not to be afraid to take care of 20-30 patients who are so sick that it’s hard to wrap my mind around. I have one attending in-house every night, but often times they are busy in the operating room.  

First time when I had a patient with cardiac arrest… I took a deep breath and led the team in resuscitating efforts… and to my surprise I didn’t even have to use my pocket cheat sheet with medication doses. But when we brought the guy back to life and I realized what had just happened, my knees buckled and cold sweat poured down my back. I was surprised I didn’t need CPR myself.

The cases that followed were not nearly as dramatic, but I still have shaky legs every now and then; especially when it comes to doing central lines all by myself. I don’t even know how many I’ve done so far… at least 20, or even 30, but I’m just scared out of my mind every time I have to do one.

Meanwhile, I’m glad that Thanksgiving weekend is over and hopefully few quiet nights will follow. On Thanksgiving night itself we had 6 patients with a variety of gun shot wounds (although I expected that car accidents would be a bigger issue at that particular time). 

Yellowstone – 25-26 wrzesień/ September 25-26th

Mój małżonek nie był wielkim fanem przeznaczenia “aż dwóch dni” na Yellowstone. No bo ile czasu potrzeba na przejechanie przez park i na oglądanie drzew, źródełek i od czasu do czasu jakiegoś żyjątka?  Okazało się że dwa dni zaletwie wystarczyło na obejrzenie cząstki tego niesamowitego miejsca. I dobrze – nasze apetyty zostały zaostrzone na kolejną wyprawę.

Po raz pierwszy w życiu widziałam Mika tak zafascynowanego naturą. Ale inaczej się nie dało. Za każdym zakrętem czekała na nas nowa niespodzianka – gorące źródła, gejzery, wodospady, wulkany błotne, fumarole... Róźnica wzniesień w parku jest spora – tak więc w zaleźności od wyskości rośliny róźniły się od stepowych traw, po bujne drzewa. Kilka razy spotkaliśmy się oko w oko z bizonami i wapiti, raz z całkiem bliska zobaczyliśmy łosia, a podczas naszej przejażdzki konnej w oddali na wzgórzu widzieliśmy niedźwiedzia grizzly.

Co tu dużo pisać – słowa są zbyt małe żeby wyrazić piękno tego miejsca.

--------------------

My husband was not a fan of spending “entire two days” in Yellowstone, when we first started planning this vacation. How much time does one need to drive through a forest and look at streams, trees and animals (if they are lucky)? It turned out that time was barely enough to see a small fraction of this extraordinary place. That’s fine though, it was enough to whet our appetites to come back here again!!!

For the first time ever, I saw Mike so taken aback by the nature. But there was no other possibility. This place was truly magical. Every turn in the road brought a new surprise – hot springs, geysers, waterfalls, mud volcanoes, fumaroles (or steaming pots)… Elevation difference in the park is quite significant, so depending on the altitude the flora ranged from shrubs and grasses to leafy and pine trees. Countless times we met eye to eye with American Bisons and elks. Once we run into a moose, and during our horseback expedition, we spotted a black bear up in the mountains. 

The words are too small to express the beauty of that place.

Pole pełne fumaroli / Field full of fumaroles

Wielki Kanion Yellowstone/ Grand Canyon of Yellowstone

Kontemplacja źródła Grand Prismatic / Contemplating Grand Prismatic Hot Spring

Gorące siarkowe źródła / Hot sulphur Mammoth Spring

Wulkan blotny/ Mud vulcano

Wczesny poranek w Yellowstone/ Early morning in Yellowstone

Bizon zabłąkany na parkingu/ Bison lost at the parking lot

stado bizonów / flock of bisons

wieczorna kąpiel wapiti / Elk's evening swim

Poniedziałek 24 wrzesień / Monday, 24th September

Sheridan, Wy --> Cody, Wy (147 miles / 237 km)

Pomimo że już prawie miesiąc minał od naszej wyprawy, wspomnienia jak narazie żywe i niewyblakłe. W poniedziałek rano wyjechaliśmy z Sheridan i kontynuowaliśmy na zachód  à następny przystanek to Cody, Wyoming.

Te wakacje całkowicie pokrzyżowały nasze plany na przyszłość. Oboje całkowicie zakochaliśmy się w “dzikim zachodzie”. To że mi się podobało, w ogóle mnie nie dziwi, bo ja lubię takie klimaty, ale Mike całkowicie mnie zaszkoczył.

Krajobrazy były zdecydowanie bardziej urozmaicone niż całkowicie płaskie stepy z poprzedniego dnia. Gdy tylko wjechaliśmy w region gór Bighorn, Mike stwierdził że przeprowadzamy się do Wyoming do rancha u podnóża gór :). 

Wiele miejscowości które mijaliśmy tego dnia to wioski z prawdziwego zdarzenia – niektóre miały tylko kilkadziesiąt mieszkańców. W porównaniu do nich, Cody to prawdziwa metropolia – miasto liczy około 9000 mieszkańców, ma szpital, lotnisko, wybór sklepów i restauracji. (Kiedyś pewnie bym nawet nie zwróciła uwagi czy miasto ma szpital, ale jako chirurg byłabym bezrobona w mieście bez szpitala). Miasto jest najbardziej znane ze względu na powiązania z Dzikim Billem (Wild Bill) – który był jednym z założycieli miasta w XIX wieku, a później stał się legendarnym bohaterem wielu
westernów. Nie poszliśmy z Mikiem do Muzeum Dzikiego Billa, bo zdecydowaliśmy że jeszcze się tam wybierzemy i musimy coś zostawić na następny raz.

Wybraliśmy się natomiast na zakupy i… kupiliśmy prawdziwe kowbojskie buty! Ja już planowałam to od dawna – bo ostatnie kowbojskie podróbki, których właścicielką stałam się przez przypadek, okazały się jednymi znajwygodniejszych butów jakie kiedykolwiek miałam. Główna ulica Cody miała mnóstwo sklepów z artykułami kowbojskimi i sztuką indiańską; do wyboru do koloru – można było znaleźć wszystko od taniego badziewia dla turystów, po prawdziwe, ręcznie robione dzieła sztuki. I tak oto zostałam właścicielką pięknych, niestety nie ręcznie robionych butów (bo na takie nie mogłam sobie narazie pozwolić). Nawet Mike skusił się na kowbojskie buty, i do końca wakacji nie mógł się nadziwić jakie one są wygodne. 

Wieczorem wybraliśmy się obejrzeć zachód słońca z Zapory Dzikiego Billa nad rzeką Shoshone.  I marzyliśmy sobie co by było gdybyśmy pewnego dnia przeprowadzili się do Wyoming…

-----------------------------------------------------------

Despite the fact that the entire month has passed by since our vacation, the memories are still vivid.  On Monday morning we left Sheridan and continued our journey west à to our next stop – Cody, Wyoming.

This vacation has completely altered our plans for the future. We both totally fell in love with the Wild West. I’m not surprised that I like that, because I’m all about the mountains and the nature… but Mike was quite an astonishment.

The views were far more exciting than flat prairies from the previous day. As soon as we entered the Bighorn Mountain area, Mike announced that we were moving to Wyoming, to a ranch house at the feet of the mountains :).

Many towns we passed were really secluded and had less than a hundred of inhabitants. That makes Cody a real metropolis – a city with population of more than 9000, with an airport, hospital, grocery stores and restaurants. (Once upon a time I wouldn’t even care if a place had a hospital, but as a surgon, I would be unemployed without one).  The city is most well known because of Buffalo Bill, who was one of the city founders in the mid 19^th century, and then he became a legendary character known from westerns. We ended up not going to Buffalo Bill Museum, because we knew we’re coming back, so we had to save something for the next time.

We went shopping instead, and each of us bought a pair of authentic cowboy boots. I had been scheming it for a long time; my last pair of cowboy boots, or rather imitation of such ended up being one of the most comfortable boots I ever owned. The main street of Cody was full of little shops with cowboy themed stuff and Native American art; one could find there anything from cheap touristy garbage to really unique, beautiful and overpriced masterpieces. And so I became an owner of beautiful, unfortunately not hand made boots… (maybe next time I can afford the hand made). Even Mike ended up buying a pair of cowboy boots and he couldn’t believe how comfy they were.

In the evening we watched a sunset from Buffallo Bill Dam on the Shoshone River, just outside the town. And we dreamed about moving to Wyoming, at some point in the future….

Niedziela 23 wrzesień / Sunday, September 23rd

Rapid City, SD --> Mount Rushmore --> Crazy Horse --> Sheridan, WY 

271 miles / 436 km

Zapomniałam dodać wczoraj, że Rapid City zaskoczyło nas również dobrą kawą. Tak więc niedzielny poranek rozpoczęliśmy od wizyty w Dunn Bross Coffee Shop, który odkryliśmy dzień wcześniej. A potem wyruszyliśmy w drogę na zachód.

Pierwszy przystanek - Mount Rushmore, albo po prostu "głowy prezydentów". Wrażenie niesamowite, choć muszę przyznać że jak zobaczyłam ich twarze z daleka to wydały mi się małe. Dopiero jak dotarliśmy na miejsce to ich ogrom stał się bardziej oczywisty.

Kolejny przystanek - Crazy Horse. Pewnie niewiele osób o tym miejscu słyszało, włącznie z nami. Dzień wcześniej w Rapid City zobaczyliśmy drogowskazy do Crazy Horse i wieczorkiem sprawdziliśmy w necie co to takiego, i tak oto trafiliśmy do tego niesamowitego miejsca;

Crazy Horse to ogromny pomnik upamiętniający wielkiego wodza indiańskiego o tym samym imieniu z trybu Lakota. Idea pomnika została zainspirowana przez Mount Rushmore; pomnik jest również wykuty w skale i przedstawia, a raczej będzie przedstawiał Indianina na koniu. Prace nad pomnikiem rozpoczęły się ponad 50 lat temu i jak narazie tylko głowa wodza jest dokończona. Całe przedsięwięcie jest ogromne, i sama głowa jest większa niż cały Rushmore. Wrażenie niesamowite - zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę historię tej skały. Dzieło stworzenia pomnika zostało powierzone ponad 50 lat temu rzeźbiarzowi polskiego pochodzenia, i stało się rodzinnym projektem. Obecnie trzecie pokolenie angażuje się w ten pomnik. W przyszłości, Crazy Horse będzie nie tylko pomnikiem, ale także centrum kultury i edukacji indańskiej włącznie z uniwersytetem.

Z Crazy Horse podążaliśmy na zachód. Wkrótce po przekroczeniu granicy stanu Wyoming dotarliśmy do dosyć osobliwej skały zwanej Devil's Tower (Diabelska Wieża). Miliony lat temu skała ta powstała w nie do końca znany sposób z wybuchu wulkanu, który znajdował się w tym miejscu. Indiańska legenda przypisuje unikalny kształt tej skały, niedźwiedziowi, który starał się wdrapać na skałę i złapać sześć pięknych sióstr. Niedźwiedź drapał i drapał, a skała rosła i rosła, aż dziewczęta sięgnęły nieba i zmieniły się w gwiazdy. Dzisiaj Devil'sTower jest celem miłośników wspinaczki górskiej.

Opuściliśmy skałę jak słońce chyliło się ku zachodowi. Zanim całkowicie się sciemniło, jadąc przez niekończące się prerie, napotkaliśmy mnóstwo niświszczuków, znanych również jako preriowe psy (wyglądają bardziej jak otyłe chomiki, ale podobno w sytuacjach zagrożenia wydają odgłos podobny do szczekania). A potem była już tylko ciemność i kilometry prostej autostrady, aż dotarliśmy do naszego kolejnego noclegu - Sheridan, Wyoming.

---------------

I forgot to mention yesterday, that except from good Italian food, Rapid City also surprised us with excellent coffee. And so  we started our Sunday from a visit in the Dun Bross Coffee Shop, which is quite popular coffee chain at the west. We hit the road shortly thereafter.

Our first stop was Mount Rushmore, or simply Presidents’ Heads. I have to admit that from a distance I wasn’t too impressed by their size. But when we got closer, their magnitude was quite stunning.

From there we went to Crazy Horse. I can imagine that most folks have never heard about that place… including two of us. The previous days as we were walking along Rapid City we saw signs and posters advertising Crazy Horse and we ended up looking up the place on the internet. Since it was on our way, we decided to add a stop to our journey.

Crazy Horse is a huge monument commemorating a Native American leader of the same name from Lakota Tribe. The idea for the monument was inspired by Mount Rushmore. Crazy Horse is also sculpted from a rock and it pictures/ or is going to picture the Indian leader on a horse. Works on the project began more than 50 years ago, and so far only Crazy Horse’s head has been completed. The whole undertaking is humongous and the head itself is bigger than entire Mout Rushmore. It is truly impressive – even more so, when one knows the story behind the monument.

The project was entrusted to a sculpture of Polish descent and it became a family project. Currently the 3^rd generation is working on Crazy Horse. It is intended to become the biggest center of Native American history and culture including university.

From there we continued driving towards the west. Shortly after crossing into Wyoming, we arrived to a quite obscure rock named Devils Tower. Although not fully understood how, the rock was born thousands of years ago from a volcanic eruption. A Native American legend claims that unique shape of the rock is the result of a bear scraping the hill in attempts to capture six beautiful sisters who climbed the rock to escape for the beast. The bear kept scraping and scraping, and rock was growing and growing, until it reached the sky and the girls were changed into the stars.  Today Devils Tower is a dream of every rock climber.

We left the rock when the sun was setting down. Before it got fully dark, we got a chance to observe numerous prairie dogs, which in my opinion resemble fat squirrels more than they do dogs. However, when placed in unsafe environment, they make barking sound – hence their name.  And after that we drove away into total darkness and emptiness, until after miles of straight highway we reached our next destination – Sheridan, Wyoming. 

“Sobota, 22 wrzesień” / “Saturday, September 22nd”

I tak oto w sobotę rano wylądowaliśmy w Rapid City w Południowej Dakocie.

Sądząc po tłumie na całkowicie wypełnionym małym samolocie mieszczącym może 50 pasażerów, 90% to turyści.

W mieście życie toczy się zupełnie innym tempem niż w Virginii.  W parku miejskim w środku miasta dwoje nastolatków z harpunamimw ręku i płetwach na nogach łowili ryby w stawie. Takiego widoku jeszcze w Ameryce nie widziałam... Ale wydał mi się niezwykle znajomy - deja vu z mojego dzieciństwa.

Powłóczyliśmy się po mieście, znanym również jako miasto prezydentów; na każdym rogu w centrum jest statuła innego prezydenta Amerykańskiego. I ku naszemu zdziwieniu, odkryliśmy najlepszą włoską restaurację w Ameryce... przynajmniej spośród tych gdzie my jedliśmy. Kto by pomyślał....

Rapid City ma także najbardziej patetyczny park dinosaurowy na świecie... składa się on z pięciu albo sześciu betonowych dinosaurów umieszczonych na wzgórzu z panoramą miasta. Gdy jednak zdałam sobie sprawę że ten park istnieje od 1936 roku... to już nie wydawał mi się taki patetyczny

Wieczorem byliśmy na mszy w najbardziej nowoczesnej katedrze jaką kiedykolwiek widziałąm, a potem poszliśmy spać wcześnie, żeby rano obudzić się bez zmęczenia w nowej strefie czasowej... I wszystko poszło dobrze z wyjątkiem pobudki przez alarm przeciwpożarowy w środku nocy. Na szczęście był fałszywy i po 10 minutach spowrotem spaliśmy jak susły.

------------

That is how late morning on Saturday we landed in Rapid City, South Dakota. We were on a small plane – maximum 50 passengers; the flight was fully booked, and judging by how people were dressed and acting, 90% of them were turists like we were.

Life in Rapid City had totally different pace that here in Virginia. In a park, in the middle of the city,  in the middle of the day, we ran into a caouple of teenagers wearing swimming flippers, who were spear fishing in a pond. I haven’t seen that view in America yet. But at the same time the view was so familiar – it’s like déjà vu from my childhood in Poland J.

We just walked around the town;  the town is also known as the “president city”. Every downtown corner has a bronze statu of different American president. We were surprised to discover the best Italian restaurant in America… ate least among those that we dined at. Who would think that about Rapid City out of all places…

The town also has the most pathetic dinosaur park in the world. It it located on a hill overlooking the city and contains 5 or 6 dinosaur figures made entirely of cement. But when I realized that the park was created in 1936, it didn’t seem soooo pathetic any more.

We also went to a Sunday vigil mass in the most modern cathedral I’ve ever seen and…after that we went to bed early so we could wake up well rested in the new time zone. All went well, except from fire alarm in the middle of the night. We had to evacuate the hotel, but luckily it was a false alarm and 10 minutes later we were fast asleep.