Już od ponad dwóch tygodni jestem w Poznaniu. Oprócz pracy nad projektem szkolnym z symulacji medycznej mam wystarczająco czasu żeby pozwiedzać miasto. O poznańskiej starówce i ratuszu ze słynnymi koziołkami prawie każdy słyszał… ale chyba nie wiele osób wie skąd te koziołki, trykające się różkami codziennie w południe, wzięły się pod ratuszowym zegarem.

I tutaj muszę wyznać że trochę sobie pomogę przewodnikiem po Poznaniu. Otóż zegar został skonstruowany w 1551 roku przez Bartłomieja Wolff’a na zamówienie rady miejskiej. Z budową zegara wiąże się najbardziej chyba znana poznańska legenda…
Pewnego wieczora 1551 roku owy zegarmistrz postanowił zaprezentowac mieszkańcom i władzom miasta przygotowany przez swoją pracownię nowy zegar miejski. Wśród zaproszonych na uroczystostość gości nie zabrakło szlachty, dostojników kościelnych i samego wojewody. Niestety w kuchni wydarzyło się nieszczęście – przygotowywany na kolację udziec spadł do paleniska i całkowicie się spalił! Młody czeladnik otrzymał pilne zadanie zdobycia nowego mięsa na pieczeń. Niestety okazało się że jatki były już zamknięte. Przed kompletną katastrofą uratować go miały dwa tłuste koziołki, które w ostatniej chwili udało się złapać i przynieść do kuchni. Niestety, nadaremno. Zorientowawszy się co się święci, koziołki uciekły kucharzowi i wspięły się po rusztowaniach na wieżę ratuszową. I tak ku uciesze zebranej gawiedzi zamiast wylądować jako pieczeń na stole, zaczęły bezstrosko trykać się rogami na wieży ratuszowej ratując się przed kuchennym nożem. Decyzją wojewody, który ku wielkiej uldze szefa kuchni, uśmiał się do łez widząc swoją niedoszłą kolację na wieży ratuszowej, nad zegarem umieszczono mechanizm upamiętniający ten niesamowity wieczór.

----------------------------------------------

It’s been more than two weeks since I arrived to Poznań. Except from working on my school project on medical simulation I have plenty of time for sightseeing.

Poznań is one of the oldest cities in Poland, founded in the early tenth century. Its biggest attraction is the Old Market with the Town Hall. This excellent example of Renaissance architecture was raised between 1550-1560 on the site of a previous Gothic style building.
A point of attraction of the central tower is the clock, to be precise its strange mechanism that opens up every day at noon revealing two goats that butt each other for a minute or two, and then retire into the clock for another day. The creator of the clock and the goats was Bartlomiej Wolff who constructed it in 1551 by order of the city council. With this clock and its goats comes a legend of the city…

One evening in 1551 the previously mentioned clock master finally decided to present the city council and the citizens of Poznań with his new work of art – the commissioned tower clock. For the special opening ceremony all the nobles were invited as well as the city furthers and citizens. Unfortunately the meat that was being cooked in the kitchen for the ceremonial supper fell into the fire and was burnt completely. The assistant chef was told to find new meat immediately as the supper was just about to begin. But it was late and all the butchers were closed and there was no place in the whole of Old Poznań to buy any meat. Disaster loomed for all the kitchen staff, then at the last moment a young assistant saw to goats frolicking around in a green pasture nearby. He grabbed them and ran into the kitchen. The goats understood what was happening and did not want to end up in a pot so they ran from the kitchen, climbed the stairs and jumped out of a window right onto the building work on the Town Hall and to the high clock tower. When the city mayor saw his dinner on the top of the tower prancing about, he began to laugh, and so did the nobles around him along with all the people gathered to see the new clock. The chef was relieved that everything had turned out well. Lack of meat at the feast was overlooked and the mayor ordered a mechanism built to remind everyone of the funny event. And so today the 12 o’clock opening of the clock tower and the two goats always draws crowds to the Old Town Square.

Poznański rynek / Old Town Square

Domki Budnicze - dawne kamienice kramarzy poznańskich / Old Merchant Houses

Ratusz / Town Hall

Zegar z zamkniętymi drzwiczkami / The clock with the closed goats' door

Otwarte kozie drzwiczki / The goats' door opens

Koziołki trykające się różkami / Famous Goats during their 12 o'clock show

Już dawno nie byłam taka zła jak w tydzień temu w poniedziałek. No ale żeby cała historia trzymała się kupy to muszę zacząć od naszego styczniowego pobytu w Zakopanem. Podczas zakupów pamiątkarskich na Krupówkach zupełnie straciłam głowę dla bardzo nietypowego kożuszka; był zrobiony z blado fioletowej mięciutkiej i niezbyt grubej skórki i miał rękawy i kaptur obszyty futerkiem z lisa. Jako że za żadne skarby nie mogłam sobie go wybić z głowy postanowiliśmy z Mikiem kupić ten kożuch. W końcu jakby nie było to zakup na całe życie.

Nie nachodziłam się już za bardzo w tym kożuchu minionej zimy. Zanim krawcowa doszyła mi guziki tak żeby kożuch dopasował się do mojej sylwetki, i zanim go odebrałam to już w Virginii zrobiła się prawie wiosna. I tak oto miałam kożuch na sobie tylko kilka razy, ale gdzie się w nim nie pokazałam to zawsze dostawałam mnóstwo komplementów.

W zeszły poniedziałek Mike zadzwonił do mnie po powrocie z pracy i mówi: „Pamiętasz swój prześliczny fioletowy kożuch…“. Od razu wiedziałam że taki dobór słów nic dobrego nie wróży. Okazało się że Nero, zdecydowanie bardziej problemowy z naszych psów, jakimś cudem wydostał się ze swego kojca w ciągu dnia i w przypływie nieopanowanej radości wyciągnął owy kożuch z szafy i… niewiele już z niego zostało. Nie widziałam końcowego efektu na własne oczy, ale według Mika być może będę mogła przerobić pozostałość na torebkę i parę rękawiczek…

------------------------------------------------------------

It’s been a while since I got as upset as last Monday. But in order for the whole story to make sense, I have to begin with our trip to Zakopane (winter resort in Poland) that took place last January. One day Mike and I went shopping on Krupowki Street (a huge outdoor market where local people sell their arts and crafts). I totally fell in love with a cute winter coat made of super soft lavender suede, with sleeves and hood finished with fox fur. The coat was gorgeous and I just couldn’t talk myself out of it. In the end we ended up buying the coat… after all a coat like that is a worthwhile investment.

I didn’t get to wear the coat too much last season. Before I picked it up from my tailor who sewed on the buttons so that it fit my figure, the spring had arrived. I only got to wear it a couple of times, but wherever I went I always got some complements.

Last Monday Mike called me after he got home from work and said: “Remember that cute purple coat of yours…” Right away I knew that his choice of words could not mean anything good. It turned out that one of our dogs – Nero, somehow got out of his crate while Mike was at work. In his excitement the dog got a hold of the coat (that was snuggly hidden in a closet) and… not much was left of it. I still haven’t seen the ultimate effect of that encounter, but according to Mike I might be able to have a purse and a pair of gloves made out of the leftover suede…

Żeby nie wyszło, że tylko się obżerałam w tym Rzymie, to podzielę się "niekulinarnymi" spostrzeżeniami.

Najbardziej cieszę się z odwiedzin u przyjaciół. Przyjaźń można latami pielęgnować w listach i przez telefon, ale jednak raz na jakiś czas potrzebne jest takie osobiste spotkanie. Żadne zdjęcia nie ujmą błysku oka prawdziwej radości i nic nie zastąpi uścisku i obecności. No ale dosyć tego sentymentalizmu.

Spodobał mi się Rzym… no może z wyjątkiem pogody. Wiosna dopiero co się zaczęła, a temperatury już sięgają mojego górnego limitu. W lipcu i sierpniu byłoby nie do wytrzymania dla mojego zimnolubnego organizmu. Nie mogłam się nasłuchać tego włoskiego muzykalnego gwaru i napatrzeć na ich pełne gestykulacji rozmowy.

Nieco zaskoczyły mnie "czasowe paradoksy". Z jednej strony czas wydaje się tam być pojęciem względnym – wszystko toczy się jakby w zwolnionym tempie, dzień nie odbyłby się bez popołudniowej sjesty, dni zaczynają się późnym rankiem i kończą długą późną kolacją w restauracji… a jednak czas to pieniądz. Włosi w drodze do pracy w kawiarniach zjadą poranną bułeczkę i wypiją espresso… na stojąco!!!

Największe wrażenie jednak zrobiły na mnie zatłoczone ulice Rzymu. Nawet zapchane filmowe ulice nie oddaja rzeczywistego zgiełku. Na wąskiej uliczce z samochodami zaparkowanymi po jednej stronie ulicy a motorami po drugiej, gdzie ledwo został jeden pas ruchu, jakimś cudem upychają się dwa samochody i jeszcze motor się między nimi przeciśnie. Komunikacja świetlna wydaje się być nikomu niepotrzebnym do szczęścia utrudnieniem, a policjant na środku skrzyżowania nie wydawał się zbyt sfrustrowany, gdy tylko niektórzy zwracali uwagę na jego wskazówki. Przejścia dla pieszych są całkowicie opcjonalne i trzeba po prostu zebrać się na odwagę i wyskoczyć na drogę w pewnym momencie, bo inaczej nikt się nie zatrzyma i nie przepuści.

Zaliczyliśmy z mamą ważniejsze zabytki na piechotę - nogi odczuwały skutki tej naszej wycieczki przez kilka dni po powrocie; byłyśmy na polskiej mszy w krypcie Bazyliki Św. Piotra, wspięłyśmy się na kopułę. Stamtąd przespacerowałyśmy się do Zamku Św. Anioła, który historycznie był warownią papieską. Odwiedziłyśmy Koloseum, Forum Romanum, Fontannę di Trevi, Schody Hiszpańskie i wiele innych „gorących punktów turystycznych”. Najbardziej jednak spodobała mi się wyprawa po Rzymie motocyklem z narzeczonym przyjaciółki! Adrenalinka nieźle dawała się we znaki gdy po zatłoczonych w godzinach szczytu ulicach przepychaliśmy się na piątego i szóstego. No ale dzięki temu z przedmieścia do samego centrum dotarliśmy w niecałe 15 minut (zamiast godziny)!

----------------------------------------------------

I feel like I should write something more about Rome, otherwise you’ll think that I only stuffed my mouth with food (which wouldn’t be too far from reality).

The best part of the whole trip was visiting with friends. One can e-mail, write letters and talk on the phone with friends for years, but every now and then it’s a must to visit in person. No pictures can express the spark of happiness in your friend’s eyes, and nothing can substitute for a hug and presence. But it’s enough of this sentimentalism!

I loved Rome… with exception of the weather, perhaps. The spring had just arrived and temperatures reached mid-80s. June and July would be unbearable for my cold-loving body. I could not listen enough to that rhythmical, musical Italian noise, or look at those conversations full of gestures, as if everybody talked in sign language.

“Time paradox” was quite surprising to me. On one hand, the time is a quite relative phenomenon for Italians; everything seems to be happening "on its own" as if in slow motion; a day can’t exist without an afternoon siesta, days start late in the mornings and end right before midnight with dinners in restaurants. On the other hand, time is money; on their way to work Italians stop in small cafes, and eat their morning pastries and drink their espressos... in a standing position at the bar!!!

I could not believe how packed the city was. Even the crowded streets in the movies don’t show the extent of this ever-present clutter. In a super-narrow alley with cars parked on one side and motorbikes on the other, with only one lane left in the middle Romans can still fit two cars and a scooter in between them. Traffic lights seem to complicate life unnecessarily, and police officers were not bothered by inattentive drivers. Pedestrian crossings are only an option, and you just have to be brave enough to start walking; otherwise no one will stop and you’ll never cross to the other side.

With an exception of a short car ride through the city, and a couple of metro/bus rides, we saw most of Rome on foot. We went to a Polish mass at Saint Peter’s Basilica, and we climbed its dome afterwards. Then we walked to Castel Sant’Angelo that historically was used by popes as their fortress. We saw the Coliseum, Forum Romanum, Fountain di Trevi, Spanish Stairs and few more touristy hot spots. My favorite part of the trip, however, was a motorcycle ride through Rome during afternoon rush hours with my friend’s fiancé. I could feel adrenaline rush through my vessels when we had to fold our side view mirrors when trying to squeeze in between cars, scooters and pedestrians. But thanks to this daredevil ride we made it from the suburbs to Piazza Navona in the heart of Rome in 15 minutes instead of an hour.

Bazylika i Watykan przez dziurkę od klucza.
A peek-a-boo view of St. Peter's dome through the keyhole on the gate to the headquarters of the Knights of Malta on Rome's Aventine Hill.

Bazylika tuż przed świtem.
St. Peter's Basilica just before dawn.

W tle Circo Massimo - największy stadion starożytnego Rzymu gdzie odbywały się wyścigi rydwanów.
With Circo Massimo in the background - the largest stadium of the ancient Rome where chariot races were held.

Z Agnieszką - miejsce raczej nie wymaga komentarza ;)
With Agnieszka at rather obvious location.

Z mamusią na tle Forum Romanum.
With my mom with Forum Romanum at the background.

Moja pamiętna wyprawa przejażdżka motorem.
My unforgettable motorcycle ride.

Hiszpańskie schody/ Spanish Stairs

Doskonały okaz włoskiego ruchu na Placu Weneckim.
Perfect example of Italian traffic at Piazza Venezia.

Rzym od kuchni - dosłownie i w przenośni.

W przenośni, bo jak się zatrzymuje u kogoś w domu a nie w hotelu to można naprawdę zobaczyć od kuchni... jak ludzie mieszkają, gotują, robią zakupy itd. Dosłownie, bo jedzenie było niemalże głównym punktem programu tego wyjazdu.

Przy okazji takiego długiego pobytu po tej stronie kałuży (chyba najdłuższego od 10 lat, od kiedy mieszkam w Stanach), postanowiłam skorzystać z tanich linii lotniczych i odwiedzić moją bliską przyjaciółkę w Rzymie. Zabrałam również mamę, która nigdy w Rzymie nie była, no a kto nie chciałby zobaczyć Wiecznego Miasta?

Ten mój mały wypad to raj dla podniebienia! Spodziewałam się, że zjem wyśmienitą pizzę, ale nie, że skosztuję aż tyle nowości. Na powitanie kupiliśmy sobie w małej osiedlowej pizzerii kilka rodzajów pizzy na wagę. Moją ulubioną okazała się pizza ze słodką czerwoną papryką. Po raz pierwszy spróbowałam pizzy z ziemniakami (!) oraz kwiatami cukinii.

Oczywiście nie obyło się bez makaronów. Super jest wyjść na obiad w cztery osoby, bo wtedy każdy zamawia coś innego i można zrobić sobie mini-degustację. Tak, więc oprócz wyczekanego ‘frutti di mare’ jadłam również kopytka w ostrawym sosie pomidorowym, świderki z grzybami i truflami, gemelli z karczochami i kilka innych makaronów. Przed każdym posiłkiem na zakąskę jadłam przepyszne grzaneczki. Włoska wołowina co prawda nie była taka delikatna jak amerykańska, ale sos z trufli całkowicie to wynagrodził. Najbardziej mi jednak smakowała mozzarella z mleka bawolego – taka zwykła z krowiego nawet się do tej nie przyrównuje.

Jak przystało na Włochy było również dużo wina – i do picia i w potrawach. A po obfitym posiłku zawsze serwowano limoncella – nalewkę ze świeżych cytryn. Podobno wypływa dobrze na trawienie.

Karczochy są bardzo popularnym warzywem we Włoszech. W Stanach najbardziej popularnym karczochowym daniem jest sos karczochowo-serowy do chipsów. Nic nadzwyczajnego. Tak więc nigdy nie kupowałam tego warzywa, tym bardziej że nie bardzo wiedziałam jak się do niego zabrać od strony technicznej. Przyjaciółki mąż jest zawodowym kucharzem, więc postanowiłam skorzystać z okazji i załapałam się na prywatną lekcję kulinarną i nauczyłam się obchodzić z tą przedziwną jarzyną.

Żałuję tylko że moje postanowienie wielkopostne polega w tym roku na niejedzeniu lodów oraz kremowych i czekoladowych deserów, bo nie spróbowałam żadnych wypieków włoskich. No ale wszystko przede mną. Pieniążek do fontanny di Trevi został wrzucony, tak więc przy okazji następnej wizyty pojem sobie i deserów!

----------------------

Rome through the kitchen window – literary and figuratively.

Figuratively, because when one stays at a friend’s house, they can see the way people really live there: what they eat, where they shop, how they cook, etc. Literary, because food was one of the most important aspects of my short visit in Rome.

Taking advantage of my long stay on this side of the pond (probaby the longest one since my move to the US 10 years ago) and using one of European cheap airlines, I decided to visit my best friend in Rome. I also took my mom with me, since she has never to Italy; and who wouldn’t like to visit the Eternal City?

This little trip of mine turned out to be a real paradise for the palate. Surely I had expected to eat excellent Italian pizza, but I hadn’t anticipated trying so many new flavors. Upon our arrival we bought several different kinds of pizza in a small neighborhood pizzeria. My favorite one was pizza with grilled sweet red peppers. For the first time in my life I tried pizza with potatoes (!) and with zucchini flowers.

Of course the trip wouldn’t be complete without selection of pasta. It’s great to go out for dinner in a group of four. Then everybody can order something else and it’s possible to have a small chef’s sampling menu experience. Except from my long-awaited frutti di mare, I got to try gnocchetti (smaller version of gnocchi) with spicy tomato sauce, fusilli with truffles and porcini mushrooms, gemelli (“twins” – short double stranded pasta) with artichokes and few more varieties. Before every meal we had a different bruschetta appetizer. Italian beef was not as tender as American one, but truffle sauce accompaniment totally made up for it. The best thing I tried, however, was Buffalo Mozzarella; as the name suggest it was made of buffalo milk (it was not covered in a spicy chicken wings sauce!) and it was delicious! One can’t even start comparing its flavor to the softest mozzarella made of cow milk!

Exactly how expected from Italy, there was plenty of wine – both to drink and in every dish. And after a meal was completed, limoncella was served. Limoncella is a liquor made of fresh lemons and it is believed to boost up digestion and metabolism.

Artichokes are extremely popular in Italy. In the US the most popular artichoke dish is artichoke-cheese dip for chips and I am not a fan of it. And so I have never bought artichokes – first, for I didn’t have an inspiration how to use it; and second, I had not idea how to handle the vegetable. Since my friend’s fiancé is a professional chef, I decided to take advantage of the situation and I got a personal Italian cooking class and I learned how to deal with this peculiar veggie – artichoke.

I have only one regret. My Lent resolution this season involves not eating ice cream or creamy and chocolaty deserta; and so I didn’t have an opportunity to try any Italian deliciousness. But nothing’s lost. I tossed a coin into di Trevi Fountain, which means I’ll come to Rome again.

Grzanki z pomidorkami, czosnkiem i cukinią oraz oliwkami.
Bruschetta with tomatoes, garling and zucchini, and olives

Bawola mozzarella/ buffalo mozzarella

małe kopytka z owocami morza / gnocchetti with frutti di mare

Limoncella

Olive ascolane - oliwka faszerowana wołowiną, głęboko smażona w panierce.
Olive ascolane - olive stuffed with beef paste, breaded and deep fried. Delicious.

Degustacja makaronów: makaron z karczochami, z ostrym sosem pomidorowym, oraz ze słodką włoską kiełbasą.
Pasta sampler: artichoke gemelli, spicy tomato gnocchi, orichette with sweet Italian sausage.

Talerz z pizzą - margerita, ziemniaczana, słodka grillowana papryka, tuńczyk. Na środku talerza - suppli - panierowane i pieczone w głębokim oleju risotto.
Pizza sampler - margerita, potato, grilled sweet peppers, tuna. In the middle of the plate you can see suppli - a deep fried risotto dumpling. Yummy.

Wołowinka w sosie truflowym.
Serloin in truffle sauce.

Oliva z oliwek z pierwszego tołoczenia - prosto z pola rodziców moich znajomych.
Unfiltered Extra Virgin Olive Oil straight from the farm of my friends' parents.

Cytrynki prosto z drzewa w supermarkecie.
Lemons straight from a tree, in a local market.