Już dawno nie byłam taka zła jak w tydzień temu w poniedziałek. No ale żeby cała historia trzymała się kupy to muszę zacząć od naszego styczniowego pobytu w Zakopanem. Podczas zakupów pamiątkarskich na Krupówkach zupełnie straciłam głowę dla bardzo nietypowego kożuszka; był zrobiony z blado fioletowej mięciutkiej i niezbyt grubej skórki i miał rękawy i kaptur obszyty futerkiem z lisa. Jako że za żadne skarby nie mogłam sobie go wybić z głowy postanowiliśmy z Mikiem kupić ten kożuch. W końcu jakby nie było to zakup na całe życie.

Nie nachodziłam się już za bardzo w tym kożuchu minionej zimy. Zanim krawcowa doszyła mi guziki tak żeby kożuch dopasował się do mojej sylwetki, i zanim go odebrałam to już w Virginii zrobiła się prawie wiosna. I tak oto miałam kożuch na sobie tylko kilka razy, ale gdzie się w nim nie pokazałam to zawsze dostawałam mnóstwo komplementów.

W zeszły poniedziałek Mike zadzwonił do mnie po powrocie z pracy i mówi: „Pamiętasz swój prześliczny fioletowy kożuch…“. Od razu wiedziałam że taki dobór słów nic dobrego nie wróży. Okazało się że Nero, zdecydowanie bardziej problemowy z naszych psów, jakimś cudem wydostał się ze swego kojca w ciągu dnia i w przypływie nieopanowanej radości wyciągnął owy kożuch z szafy i… niewiele już z niego zostało. Nie widziałam końcowego efektu na własne oczy, ale według Mika być może będę mogła przerobić pozostałość na torebkę i parę rękawiczek…

------------------------------------------------------------

It’s been a while since I got as upset as last Monday. But in order for the whole story to make sense, I have to begin with our trip to Zakopane (winter resort in Poland) that took place last January. One day Mike and I went shopping on Krupowki Street (a huge outdoor market where local people sell their arts and crafts). I totally fell in love with a cute winter coat made of super soft lavender suede, with sleeves and hood finished with fox fur. The coat was gorgeous and I just couldn’t talk myself out of it. In the end we ended up buying the coat… after all a coat like that is a worthwhile investment.

I didn’t get to wear the coat too much last season. Before I picked it up from my tailor who sewed on the buttons so that it fit my figure, the spring had arrived. I only got to wear it a couple of times, but wherever I went I always got some complements.

Last Monday Mike called me after he got home from work and said: “Remember that cute purple coat of yours…” Right away I knew that his choice of words could not mean anything good. It turned out that one of our dogs – Nero, somehow got out of his crate while Mike was at work. In his excitement the dog got a hold of the coat (that was snuggly hidden in a closet) and… not much was left of it. I still haven’t seen the ultimate effect of that encounter, but according to Mike I might be able to have a purse and a pair of gloves made out of the leftover suede…