Nasze kulinarne przygody w miniony weekend nie skończyły się na Bostonie. Ja jeszcze nigdy nie byłam w Portland w stanie Maine. Od tych którzy byli, słyszałam że Maine jest bardzo urokliwe ze swoim dzikim i wielu miejscach wciąż dziewiczym wybrzeżem. Niestety jest też dosyć odległe, i jakoś zawsze nam tam było nie po drodze. Skoro jednak już byliśmy w Bostonie to postanowiliśmy się wypuścić na małą wyprawę do Portland – typowo portowo-rybackiego miasta.

W Maine było jeszcze bardziej zimowo niż w Bostonie – nie padał śnieg, ale gdzie niegdzie były jeszcze pozostałe zwały, które sięgały ponad pół metra.

Półaziliśmy sobie po tym dosyć klimatycznym starym mieście, pełnym sklepików z pamiątkami, kafejek i restauracji. Mike wypatrzyl malutką kawiarenkę, która okazała się, ku naszemu zaskoczeniu, serwować najlepszą kawę jaką do tej pory piliśmy w Ameryce. Zamówiliśmy sobie kawę „cortado“; nie słyszałam o takiej nigdy więc przy okazji się trochę oczytałam na temat kawy. Otóż cortado jest popularną wersją espresso w Hiszpanii, Portugalii i krajach Ameryki Połudiowej. W trakcie moich poszukiwań dowiedziałam się że nie ma jednej określonej metody parzenia tej kawy; co kawiarnia to obyczaj. Nasza składała się z dwóch porcji espresso i nieco mniejszej porcji spienionego pół na pół – zwykłego i skondensowanego mleka. Pianka była tak gęsta że barista mógł wykreować w niej małe arcydzieło.

Na kolację wybraliśmy się do dosyć wykwintnej restauracji specjalizującej się w podawaniu organicznych warzyw i owoców, ekologicznie hodowanych zwierząt i tylko lokalnie złowionych ryb. Skusiliśmy się na sześcio-daniowe „Chef’s Blind Tasting Menu“ (menu degustacyjne); nie wiedzieliśmy co będziemy jedli, aż potrawa pojawiła się na stole. Do każdego dnia serwowano również dopasowane przez sommeliera wino. Uczta była nie z tej ziemi!

Amuse-Bouche:
Aby rozbudzić nasze kubki smakowe zaserwowano nam francuskie wino musujące oraz koreańską specjalność, sfermentowaną zupę warzywną „kim chee“ z lokalną małżą i okrasą z wodorostów. Domyślam się że dla wielu sam opis nie brzmi apetycznie, ale zapewniam że to minaturkowe danie, które było serwowane w małym naczyniu wielkość kieliszka, wprowadziło nasze podnibienia w stan całkowitej gotowości.

Danie I:
Na pierwsze danie zaserwowano tatara z flądry, z pikantnym sosem z czerwonej pomarańczy i prażonym ryżem sushi.

Danie II:
Drugie danie składło się z przegrzebka (podobno tak po polsku nazywa się „scallop“) prosto z grilla, w towarzystwie japońskiego sosu tare (z wołowiny i tartych korzennych warzyw) i marynowanego patisona.

Danie III:
Na trzecie podano rozpływającego się w ustach dorsza portlandzkiego w zupie selerowej z dodatkiem morskich ślimaków i wodorostów.

Danie IV:
Czwarte danie nazywało się „prosię na trzy sposoby“ i składało się z pulpeta ze świńskiego policzka w panierce, duszonej polędwicy i chrupiącej łopatki. Wieprzowinka była podana w towarzystwie pianki curry, słodkich ziemniaków i orzeszków ziemnych na kilka sposobów.
Również jako przystawkę cały czas mieliśmy dostęp do ciepłych jeszcze, rozpływających się w ustach maślano-czosnkowych bułeczek.

Ostatnie dwa dnia to desery.
Danie V:
Pierwszy deser to chlebowy pudding (dlatego nigdy nie lubiłam tłumaczenia słowa „pudding“ jako „budyń“, bo danie to nie ma nic wspólnego z budyniem) – zrobiony ze słódkich prażonych grzanek podanych w zalewie mleczno-bakaliowej.

Danie VI:
A na zakończenie podano sorebt ananasowy na słodko, z kwaśną pianką ananasową i z ciepłym jeszcze herbatnikiem z orzechów macadamia.

Dawno już nie mieliśmy takiej uczty. Nie napisałam za wiele o winach. Generalnie my z Mikiem jesteśmy fanami czerwonych win; jeśli białe to deserowe. Jako że nasz obiad w większości składał się z owoców morza, to towarzyszące im wina były białe – ale jak najbardziej pierwszorzędne. Taki posiłek z dopasowanymi winami jest dobrą okazją na poszerzenie horyzontów, bo w przeciwnym razie byśmy pewnie zamówili butelkę czerwonego wina francuskiego. A tak dowiedziałam się że jestem fanką białego wina portugalskiego ☺.