No i po chirurgii!
Super uczucie że mogę sobie wreszcze pospać do 6:00 a nie zrywać się w środku nocy. Chociaż żal mi serce ściska jak pomyślę że przynajmiej do sierpnia, a najprawdopodobniej nawet dłużej, nie wejdę znowu na sale operacyjną.
Wiedziałam że będzie mi się podobało i bardzo czekałam na te praktyki. Ale absolutnie nie oczekiwałam że będę chciała zostać chirurgiem! Te dwa miesiące całkowicie zmieniły moje spojrzenie na medycynę i… nie wyobrażam sobie że mogłabym robić cokolwiek innego i być spełnionym i ustatysfacjonowanym lekarzem!
Jedno doświadczenie w szczególności przeważyło szalę. Pewnego dnia gdy miałam dyżur na traumie przywieziono dziewczynę z wypadku w bardzo krytycznym stanie – utrata przytomności, zapadniete jedno płuco, bardzo słabe tętno, wielokrotne złamania… mogłabym wymieniać w nieskończoność. W przypadkach takich jak ten, dużo rzeczy dzieje się równocześnie… i wszystkie dzieją się niezmiernie szybko! Kilka lub kilkanaście par rąk pracuje równocześnie nad jednym pacjentem, jakby zchynchronizowane. Pomimo pozornego chaosu każdy wie co ma robić; ja zaczęłam od intubacji. Kiedy w końcu drogi oddechowe były zabezpieczone i w miarę stabilne okazało się że pacjetka ma potężne krawienie w klatce piersiowej i … najłatwiejszym manuwrem diagnostycznym i… potencjalnie terapeutycznym jest otworzenie klatki piersiowej… TU I TERAZ. Podczas gdy chirurg prowadzący i rezydent starali sie zatamować krwotok z aorty, ja robiłam masaż serca… bezpośrednio uciskając mięsień sercowy! Po kilku dawach adrenaliny tętno w końcu wróciło i serce pacjentki zaczęło samodzielnie bić w moich dłoniach. Udało nam się acjentkę przetransportować do sali operacyjnej ale niestety pomimo usilnych starań nie zdołaliśmy jej uratować. Doświadczenie to jednak było bezcenne i utwierdziło mnie w moim ‚chirurgicznym zauroczeniu‘.