Zima, zima i… po zimie ☹.
Smutna minka, bo już od dawna planowaliśmy wypad na naraty w ramach przerwy wiosnnej… która dzięki łaskawości naszych władz szkolnych będzie trwała cały weekend – no ale dobre i te dwa dni, bo prawie na każdej z mojej rotacji trzeba było pracować w weekendy. Tak więc przerwa wiosenna już za dwa dni, a tu nie dość że temperatura sięga 20 stopni, krokusy zakwitły, tulipany i żonkile aż się wyrywają spod ziemi, to jeszcze ma lać jak z cebra! Wygląda więc że weekend spędzę z książką do chirurgii w ręku, lub na nadrabianiu zaległości serialowych… w moich cieplutkich flanelowych portkach od piżamy… w narciarski wzorek.

No to może coś więcej o chirurgii? Zaczęłam od dwóch tygodni na transplantacji! Widziałam kilka przeszczepów wątroby i nerek. I muszę przynać że robią niesamowite wrażenie. Wątroba przyjechała do sali operacyjnej w kartonowym pudle. Jeden chirurg wciąż jeszcze pracował nad pacjentem biorcą, a drugi chirurg w tym czasie na bocznym stole przygotowywał wątrobę do przeszczepu i mocował szwy, zaczepy, podcinał tętnice i źyły. Jeśli chodzi o nerki to… widziałam organy od zmarłych dawców, które również docierały do nas przesyłką kurierską, oraz widziałam żywe nerki pobierane od zdrowych dawców i przeszczepiane pacjetowi w sąsiedniej sali operacyjnej. W obdwóch przypadkach nerka musi być opłukana/ zabezpieczona specjalnym płynem, który jest bardzo zimny i wprowadza nerkę w stan metabolicznej nieaktywnośći. Taka nerka całkowicie traci swój kolor i wygląda trochę jak mrożona pierś kurczaka – blado różowa i o podobnym kształcie (oczywście bez skórki). To jest naprawdę niesamowity widok, kiedy wkłada się taki ‚martwy organ‘ w całkowicie obcego człowieka, podłącza się go do krwiobiegu, a chwilę potem gołym okiem widać jak krew wypełnia tę bladą nerkę, i jak zaczyna ona tętnić życiem. Czuję się niezmiernie uprzywilejowana że dane mi było zobaczyć te ‚cuda natury‘… i że byłam ich częścią.