No i po chirurgii!
Super uczucie że mogę sobie wreszcze pospać do 6:00 a nie zrywać się w środku nocy. Chociaż żal mi serce ściska jak pomyślę że przynajmiej do sierpnia, a najprawdopodobniej nawet dłużej, nie wejdę znowu na sale operacyjną.
Wiedziałam że będzie mi się podobało i bardzo czekałam na te praktyki. Ale absolutnie nie oczekiwałam że będę chciała zostać chirurgiem! Te dwa miesiące całkowicie zmieniły moje spojrzenie na medycynę i… nie wyobrażam sobie że mogłabym robić cokolwiek innego i być spełnionym i ustatysfacjonowanym lekarzem!
Jedno doświadczenie w szczególności przeważyło szalę. Pewnego dnia gdy miałam dyżur na traumie przywieziono dziewczynę z wypadku w bardzo krytycznym stanie – utrata przytomności, zapadniete jedno płuco, bardzo słabe tętno, wielokrotne złamania… mogłabym wymieniać w nieskończoność. W przypadkach takich jak ten, dużo rzeczy dzieje się równocześnie… i wszystkie dzieją się niezmiernie szybko! Kilka lub kilkanaście par rąk pracuje równocześnie nad jednym pacjentem, jakby zchynchronizowane. Pomimo pozornego chaosu każdy wie co ma robić; ja zaczęłam od intubacji. Kiedy w końcu drogi oddechowe były zabezpieczone i w miarę stabilne okazało się że pacjetka ma potężne krawienie w klatce piersiowej i … najłatwiejszym manuwrem diagnostycznym i… potencjalnie terapeutycznym jest otworzenie klatki piersiowej… TU I TERAZ. Podczas gdy chirurg prowadzący i rezydent starali sie zatamować krwotok z aorty, ja robiłam masaż serca… bezpośrednio uciskając mięsień sercowy! Po kilku dawach adrenaliny tętno w końcu wróciło i serce pacjentki zaczęło samodzielnie bić w moich dłoniach. Udało nam się acjentkę przetransportować do sali operacyjnej ale niestety pomimo usilnych starań nie zdołaliśmy jej uratować. Doświadczenie to jednak było bezcenne i utwierdziło mnie w moim ‚chirurgicznym zauroczeniu‘.

Zima, zima i… po zimie ☹.
Smutna minka, bo już od dawna planowaliśmy wypad na naraty w ramach przerwy wiosnnej… która dzięki łaskawości naszych władz szkolnych będzie trwała cały weekend – no ale dobre i te dwa dni, bo prawie na każdej z mojej rotacji trzeba było pracować w weekendy. Tak więc przerwa wiosenna już za dwa dni, a tu nie dość że temperatura sięga 20 stopni, krokusy zakwitły, tulipany i żonkile aż się wyrywają spod ziemi, to jeszcze ma lać jak z cebra! Wygląda więc że weekend spędzę z książką do chirurgii w ręku, lub na nadrabianiu zaległości serialowych… w moich cieplutkich flanelowych portkach od piżamy… w narciarski wzorek.

No to może coś więcej o chirurgii? Zaczęłam od dwóch tygodni na transplantacji! Widziałam kilka przeszczepów wątroby i nerek. I muszę przynać że robią niesamowite wrażenie. Wątroba przyjechała do sali operacyjnej w kartonowym pudle. Jeden chirurg wciąż jeszcze pracował nad pacjentem biorcą, a drugi chirurg w tym czasie na bocznym stole przygotowywał wątrobę do przeszczepu i mocował szwy, zaczepy, podcinał tętnice i źyły. Jeśli chodzi o nerki to… widziałam organy od zmarłych dawców, które również docierały do nas przesyłką kurierską, oraz widziałam żywe nerki pobierane od zdrowych dawców i przeszczepiane pacjetowi w sąsiedniej sali operacyjnej. W obdwóch przypadkach nerka musi być opłukana/ zabezpieczona specjalnym płynem, który jest bardzo zimny i wprowadza nerkę w stan metabolicznej nieaktywnośći. Taka nerka całkowicie traci swój kolor i wygląda trochę jak mrożona pierś kurczaka – blado różowa i o podobnym kształcie (oczywście bez skórki). To jest naprawdę niesamowity widok, kiedy wkłada się taki ‚martwy organ‘ w całkowicie obcego człowieka, podłącza się go do krwiobiegu, a chwilę potem gołym okiem widać jak krew wypełnia tę bladą nerkę, i jak zaczyna ona tętnić życiem. Czuję się niezmiernie uprzywilejowana że dane mi było zobaczyć te ‚cuda natury‘… i że byłam ich częścią.