Czekanie

Wygląda na to że moje czekanie i niecierpliwość przynajmniej chwilowo zostały zaspokojone. Obudziłam się dzisiaj rano takiego oto widoku z kuchennego okna



Taki troche niemrawy ten śnieg, no ale lepszy niż nic. W planach i tak miałam na dzisiaj nie pojechanie do szkoły i uczenie się w domu, tak więc nawet nieźle się złożyło – bo pewnie bym jechała i jechała… i całkiem możliwe że nie dojechała na czas, biorąc pod uwagę umiejętności tutejszych kierowców.

W godzinie ‚lunchowej‘ zrobiłam sobie przerwę w nauce i wybrałam się z Shivą na mały spacer. Na początku trudno ją było przekonać do zabawy w śniegu – nie wiem czy psy mają aż taką dobrą pamięc – ale całkiem możliwe że boi się że znowu zostanie porzucona – bo jak ją adoptowaliśmy to w schronisku nam powiedzieli że znaleźli ją wyziębioną i wygłodzoną, i powłóczyła smyczą po śniegu. No i w sumie od tamtej pory mijają teraz dwa lata, ale tak naprawde to nie było takiego prawdziwego śniegu od tamtej pory. A może po prostu średnio jej się na początku podobał świat pokryty zimnym, lepkim, białym CZYMŚ. Grut że w końcu trochę dała się przekonąć i tak się rozbiegała że nawet mnie przewróciła z tej całej radości.

… no i znowu nici ze śniegu!

Strasznie zimno ostatnio tutaj było – tzn. zimno jak na tutaj. Wczoraj jak z samego rana wypuściłam psa na podwórko, a sama stałam na tarasie w samych spodniach od piżamy (co prawda w kożuchu i butach, ale bez skarpet), to myślałam że się wścieknę. Nawet o dziwo pies nie chciał za długo biegać. Po powrocie sprawdziłam pogodę i okazało się że na zewnątrz było -17! Tutaj to raczej rzadkość! Dziś się trochę ociepliło; niby że śnieg miał padać. Przynajmniej od tygodnia tak zapowiadali. Już jest bliżej niż dalej do wieczora a po śniegu ani śladu! Nie wiem czemu tak wypatruję tego śniegu! W sumie to same z nim problemy, bo nagle wszyscy zamnieją się w idiotów i zapominają jak się jeździ samochodem. Drogowcy zawsze zaskoczeni – jeszcze bardzie niż w Polsce… a mimo to zawsze czekam. No nic – wygląda na to że dopiero na początku marca jak się wybierzemy na narty do Kanady to się nacieszę zimą!
Tymczasem jedyna korzyść z tej niezimowej zimy to taka że (moj nieulubiony) Starbucks w ramach ‚Tea Time‘ ma niesamowite herbaty… bo ich kawa pozostawia wiele do życzenia! ‚London Fog Latte‘ jest po prostu cudowna – herbata earl grey z lawendą, wanilią i bergamotem (cokolwiek to jest), wymieszana z mleczną pianką! Wygląda na to że przynajmniej tymczasowo Starbucks wkupił się spowrotem w moje łaski.

Noworocznie

Kartek świątecznych jeszcze nie wysłałam… już nie wyślę. Ale zanim zabiorę się za noworoczne (moim celem jest wysłanie ich przed końcem miesiąca - chyba jeszcze będą się liczyły te życzenia! W końcu rok trwa 12 miesięcy… a na początku lutego to ten rok i tak będzie jeszcze stosunkowo „Nowy“) umieszczę tutaj posta, zanim wypłoszę na dobre tych najbardziej wytrwalszych moich czytelników.



Ach! Co to były za Święta?! Ciężko będzie je pobić w przyszłości! Niewątpliwie najlepsze jakie do tej pory przeżyłam! Po raz pierwszy rodzinne święta odbywały się u nas ze mną w roli pani domu! Roboty było niesamowicie dlużo! Przygotowania kulinarne do wigilii trwały trzy dni! Ale z czterema kucharkami poszło o wiele sprawniej niż myślałam (i tu powinno się znaleźć zdjęcie nasz lepiących pierogi w kuchni, ale okazało się że zamiast zdjęcia ktoś nakręcił filmik, który i tak nie wyszedł). No a w dodatku zestaw moich nowych garków z Williams & Sonoma na które chorowałam od lat i których zupełnie się nie spodziewałam w prezencie gwiazdkowym, sprawdził się doskonale (bo Mikołaj tak to wszystko sprytnie wymyślił że garki czekały na mnie w kuchni w poranek gdy wielkie gotowanie się zaczęło). Najbardziej tymi naszymi przygotowaniami zmęczyli się ‚tatusiowie‘!



W końcu po raz pierwszy udało mi się przekonać Mika do żywej choinki! Była piękna i pachniała nadzwyczajnie!



Pewnie nie robiła takiego wrażenia jak ta pod Białym Domem…



albo pod Rockefeler Center w Nowym Jorku



... ale ta była nasza i… bardziej specjalna. No i podczas naszej wyprawy do NY w końcu udało mi się po raz pierwszy zobaczyć lodowisko w Central Parku! Tak więc mogę skreślić kolejną rzecz z mojej listy miejsc/ rzeczy do zobaczenia.



Ale niestety wszystko co dobre szybko się kończy. Rodzinka rozjechała się w zeszły weekend i wszystko wróciło do ‚normalności‘ – ja po uszy w nauce, tym razem w kardiologii; Mike również rozpoczął nowy semestr w zeszłym tygodniu! Życzę wszystim czytelnikom mojego klikania Do siego roku!!! (zawsze myślałam że to się pisze łącznie, ale najwyraźniej się myliłam).