Ponad dwa tygodnie minęło od kiedy skończyłam psychiatrię, choć wydaje się że całe wieki… przynajmniej sądząc po ilości doświadczeń które zdobyłam na ginekologii między „wtedy a teraz“. Mam jednak jeszcze jedną historię do opowiedzenia, która wydarzyła się podczas mojej poprzedniej rotatcji.
Nasz zespół otrzymał prośbę o konsultację w sprawie kobiety, która usiłowała samobójstwa przedawkując na paracetamolu (ponad 200 tabletek). Nie mogliśmy dokonać ewaluacji pacjentki, ponieważ była na respiratorze w stanie śpiączki farmakologicznej. Do dzisiaj mnie mogę wyjśc z podziwu jak często psychiatrzy są wzywani do „przebadania“ nieprzytomnych pacjentów… co oczywiście całkowicie mija się z celem. No bo jak można wydać opinię o stanie psychicznym pacjenta z którym nie można zamienić nawet słowa? Ale nie w tym cała sprawa.
Jedno przedawkowanie paracetamolu może zniszczyć wątrobę szybciej niż całe lata alkoholizmu. O dziwo, jednak, wątroba naszej pacjentki sprawowała się bez zarzutów – przynajmiej na to wskazywały enzymy wątrobowe. A w stan śpiączki farmakologicznej została wprowadzona, bo miała niską saturację tlenu, a intubacja przytomnego pacjenta nie wchodzi w grę. Nasza konsultacja więc ograniczyła się do notatki że będziemy do dyspozycji jak pacjentka zostanie wybudzona. Na następny dzień zalogowałyśmy się do elektronicznej bazy danych żeby zobaczyć jak nasza pacjentka się czuje i nasze zaskoczenie sięgnęło granic kiedy zobaczyłyśmy poranny wpis pt. „Discharge“ (wypis ze szpitala); byłyśmy z dziewczynami pewne podziwu że intubowana poprzedniego dnia pacjentka tak szybko doszła do siebie i ją wypisali. Kliknęłyśmy na ten wpis i przeczytałyśmy: „Czas zgonu – 5:53; przyczyna zgonu – zachłystowe zapalenie płuc“…
Nawet po paru tygodniach nie umiem ubrać w słowa tego co wtedy czułam. Tak naprawde ta kobieta nie była nawet moją pacjentką, na nawiązałam z nią żadnej więzi… a mimo wszystko te czarne litery na białym tle zrobiły na mnie piorunujące wrażenie.
A swoją drogą, życie jest bardzo ironiczne – ktoś kto po raz piętnasty (Tak! To nie pomyłka) próbuje popełnic samobójstwo przedawkowując panadol, umiera na zapalenie płuc, a nie z powodu uszkodzenia wątroby!!!

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę że w moim blogu zupełnie zignorowałam mój ogródek. Co prawda teraz już powoli podumiera, i wygląda że z ostatniego plonu pomidorów nic nie wyjdzie, bo dni są za chłodne i za mało słońca żeby się zaczerwieniły; ale muszę przyznać że jak na pierwszy raz spisałam się nie najgorzej w roli ogrodnika.
Całe lato miałam świeże warzywka na własne potrzeby. Najlepiej rosły pomidory, ogórki i zioła. Ostra paryka, która wciąż suszy się w oknie w kuchni też ładnie rosła. Ale zwykła czerwona i zielona papryka (tzw. „bell peppers“), dopiero zaczęła rosnąć jak już całkowicie się poddałam, zostawiłam ogródek na tydzień bez podlewania w okresie największej suszy i pojechałam do Kalifornii. Byłam przekonana że po powrocie będę musiała wyrwać uschnięte krzaki papryki a tu czekała na mnie niespodzianka… na każdym krzaku kilka malutkich papryczek, które bardzo ładnie dojrzały w ciągu kolejnych tygodni!









Postanowiłam że w przyszłym roku zasadzę zioła w donicach na tarasie. Wtedy w ogródku będzie więcej miejsca na warzywa… no i nie będe musiała przemakać do suchej nitki za każdym razem kiedy potrzebuję trochę bazylii czy tymianku. Jakoś tak się złożyło w tym roku że za każdym razem jak potrzebowałam ziół, to akurat tak lało że po powrocie z ogródka musiałam się przebierać w suche ubrania ☺.

A skoro już przy gotowaniu to muszę przyznać że mało rzeczy sprawia mi tyle radości i satysfkacji co krzątanie się po kuchnii, próbowanie nowych przepisów i… jedzenie. Na urodziny przyjaciele sprawili mi książkę kucharską Jamiego Olivera i… na nowo odkryłam moją pasję! Przepisy są niesamowite i zawsze wychodzą! (Dzięki Stefany!!!)
Już profesjonalnym kucharzem nie zostanę… za dużo czasu w życiu spędziłam w różnego rodzaju szkołach, i lekarz to ostateczna decyzja, ale moim marzeniem jest żeby kiedyś móc zapisać się w czasie wakacji do prawdziwej szkoły kulinarnej i w ciągu kilku tygodni zgłębiać tajniki kuchni!

Na koniec zdjęcie mojego tegorocznego „debiutu wekowego“. Dżemy wyszły niesamowite! To tylko namiastka – bo w sumie zrobiłam około 60 słoików!

Dzisiaj po raz pierwszy w tym roku nastała typowo jesienna pogoda. Lało jak z cebra od samego rana i o 7:00 rano jeszcze ciągle było ciemnawo. Nie wiem czemu właśnie w taką pogodę zachciało mi się ubrać w sukienkę… tym bardziej że sukienki i spódniczki należa w moim przypadku do rzadkości.
W każdym razie w drodze do szkoły dopatrzyłam się oczka na moich rajstopach. Jako że z czasem stałam dosyć nieźle, postanowiłam zatrzymać sie w Walmarcie, który z resztą wcale nie był tak bardzo „nie po drodze“. Kupienie rajstop i przebranie się w sklepowej toalecie zajęło zaledwie kilka minut. Jak wyszłam na parking to akurat rozpadało się na całego, chociaż wydawało mi się że już bardziej lać nie może. Szybciutko pobiegłam do samachodu… tylko żeby zobaczyć go nie stoi tam gdzie go zaparkowałam!
Deszcz się leje, ja przemoczona do bielizny, biegam po całym parkingu jak szalona, wciskam ‚panic button‘ na moim breloczku… a po samochodzie ani śladu.
W końcu sięgam zdesperowana po telefon do mojej torebki, żeby zadzwoć do Mika i powiedzieć mu że mój samochód zniknął a tu się okazuje że komórka również została w samochodzie.
Zrezygnowana, przemoczona do suchej nitki wróciłam do sklepu, znalazłam ochoronę i jak tylko zaczęłam im zdawać raport z kradzieży mojego samochodu, nagle mi się przypomniało że dzisiaj jechałam do szkoły Mika samochodem a nie swoim… i oczywiście stał tam gdzie go zaparkowałam!

Dobrze że już ostatni tydzień psychiatrii przede mną, bo wygląda na to że powoli zaczynam tracić głowę…