Dopiero początek listopada, a ja już jestem myślami przy świętach. Ale to chyba nic złego, bo czas leci jak szalony i zanim się obejrzę choinkowe światełka rozświetlą nasz pokój (normalnie napisałabym ‘zapach świerku’ ale przy moim Miku i jego różnych alergiach nie na ma to szans). A poza tym te moje ‘świąteczne’ marzenia są jak najbardziej usprawiedliwione. Już po Halloween, do świąt dziękczynienia już tylko dwa tygodnie...i jak co roku w ‘podziękczynny’ piątek wieczorem zacznę pisać listy swiąteczne. Rodzice już prezent świąteczny dostali...prawie dwa tygodnie temu. Wcześnie, ale był dosyć nietypowy i nie chciałam rodziców/ a szczególnie mamy zaskoczyć w Wigilię. Moi rodzice zawsze dbali o to żebyśmy razem z siostrą mogły jechać na wakacje, kupiś sobie nowe buty, kurtke...a sami zawsze byli na końcu. Nie pamiętam już kiedy ostatni raz byli na wakacjach. Postanowiliśmy więc z Mikiem zrobić im prezent jakiego nigdy nie mieli i...opłaciliśmy im weekend w hotelu we Wrocławiu w okresie sylwestrowym. Żadne z rodziców nie było nigdy we Wrocławiu. Ucieszyli się i wzruszyli niesamowicie! Szkoda że mogłam tylko przez telefon usłyszeć ich radość.
Przeglądam katalogi wysyłkowe i robię listy prezentów dla pozostałych...i wyczekuję z utęsknieniem naszych własnych wakacji...Urlop w pracy już załatwiony, noclegi zarezerwowane! Jedziemy z Mikiem na tydzień do Mont Tremblant – mejscowości narciarskiej w Quebecu w Kanadzie. Nie byliśmy na wspólnych wakacjach od naszego zeszłorocznego pobytu w Polsce. Nie mogę się doczekać wspólnych wieczorów, beztroskich dni, i śniegu, i prawdziwej zimy...i po prostu bycia RAZEM.
A tymczasem koniec marzycielstwa i fantazjowania.
Jutro znowu poniedziałek...
